Een (Protestantse) Kerkdienst: wat gebeurt er allemaal?

Heel informatief is de uitleg bij de kerkdienst van de Bisbeskapel in Den haag
Link bosbeskapel

Hier een beschrijving van een kerkdienst in de Remigiuskerk, Hengelo 
Link protestantsegemeentehengelogld
 
Wanneer u over de drempel van de kerk komt willen wij u graag begroeten. Onder de toren is een ouderling aanwezig om u welkom te heten en het liedboek of de orde van dienst en/of het Gele (programma) Boekje aan te reiken.

Bij binnenkomst speelt de organist al op het orgel, een moment van bezinning en voorbereiding voorafgaand aan de kerkdienst. Er is al iets te zien in de kerk, de bloemen op de tafel en ook de
kleden op tafel in de betreffende kleur van het kerkelijk jaar. Wit, paars, rood of groen. Wit is de feestkleur en wordt gebruikt op Kerstmis en Pasen en de weken erna. De weken voorafgaand
aan die feesten vier weken Advent (voor Kerst) en zes weken veertigdagentijd (voor Pasen) zijn perioden van inkeer en vasten en de kleur in de kerk is dan paars. De kleur van Pinksteren is
rood en duidt de vurigheid van de Geest aan. Van Pinksteren tot de Advent is de groene tijd van het jaar, het groen van de hoop op de nieuwe schepping.

Om ongeveer 10 uur komen de kerkenraadsleden en de predikant binnen. De ouderling van dienst geeft de predikant een hand, zichtbaar teken dat de kerkenraad (mede)verantwoordelijk is voor
de eredienst. Die handdruk is een teken van vertrouwen ten opzichte van de voorganger. Naar de gemeente wil het zeggen: deze man of vrouw is gemachtigd om het woord van God te bedienen. De
kerkenraad staat er achter.

Vervolgens heet de ouderling van dienst allen welkom en doet enkele afkondigingen (mededelingen) over de collecte en de namen worden genoemd van de (zieke) gemeenteleden naar wie de bloemen als groet namens ons allen toe gaan. Hierna steekt de ouderling de tafelkaarsen aan aan de Paaskaars. De grote Paaskaars mag in ons midden branden, licht van de Opstanding en leven, wat wij iedere zondag weer mogen gedenken en vieren.

In de beide kaarsen op tafel kan men IsraĆ«l en de gemeente zien,of ook wel eerste en tweede testament. Deze beide kaarsen lichten ons bij in de verdere eredienst. Vervolgens zingen wij, zo mogelijk staande, het intochtslied en klinken bemoediging en drempelgebed. ‘Onze hulp is in de naam van de Heer….’ Deze woorden zijn als een stemvork die ons op toonhoogte brengt. Op de hoogte van het evangelie: God die scheppend bij ons wil zijn met zijn hulp en zijn trouw. Na het Kyrie (Heer ontferm U, een roep om hulp voor de nood in de wereld) en het Gloria (Ere zij God, een loflied op de
Heer) mogen de kinderen naar voren komen. Aansluitend bij de schriftlezing kan er en gesprek zijn met de kinderen waarna zij naar de kindernevendienst gaan.

Herhaaldelijk klinkt in de kerkdienst de oproep: laten wij bidden. Terecht, want daar is de gemeente voor gekomen. Om samen te bidden. Het gebed is een manier bij uitstek om God lief te hebben,
om de nood in de wereld en ook onze eigen rol daar in te benoemen, om te danken. Vervolgens mag de bijbel open en wordt daar uit gelezen, meestal door lectoren of lectrices, mensen die geregeld in de eredienst uit de bijbel lezen, ook kinderen of jongeren kunnen daarin een rol hebben. Het is een indrukwekkend en heilig moment, want de bijbel vergezelt de gemeente op haar tocht door de
eeuwen heen.

Vervolgens zal de voorganger het gelezene uitleggen en er ook iets van zichzelf inleggen, zodat de hoorders worden geraakt of getroost of bemoedigd. De kinderen komen weer terug in de kerk en vaak
horen we nog even wat ze in de kindernevendienst hebben gedaan of gemaakt.

Na het zingen en bidden vind de collecte plaats, de inzameling van de gaven, een wezenlijk onderdel van de eredienst. Wij staan iets af van ons bezit en geven daarmee een begin van een geloofsantwoord. In de dienst volgen twee collectes elkaar op, eerst de collecte voor diaconale werken, en soms zal een diaken daar eerst nog iets over vertellen, en aansluitend de collecte voor het plaatselijk kerkenwerk.


Het slotlied wordt staande gezongen en vervolgens klinken de woorden van de zegen. Een soort afscheidsritueel. In Frankrijk wenst men elkaar bij het afscheid “adieu” en in Engeland “goodbye” wat beide betekent: dat God met je is. In de kerk ontvangen we bij het afscheid de zegen. Zegenend richt God zich tot ons, met de belofte dat wij zullen groeien en bloeien in zijn licht. Wij worden gezegend om voor anderen tot zegen te zijn. Na de kerkdienst is er (in de regel) de eerste zondag van de maand
gelegenheid om koffie te drinken en samen nog even na te praten. Het koffie drinken vindt plaats achter de preekstoel in de kerk.